Prolog.

Weszłam do mieszkania, którego wnętrze wypełniało światło księżyca w pełni. Zamknęłam za sobą drzwi i powoli sunęłam w dół, aż w końcu bezsilnie opadłam na podłogę tuż pod wejściem. Przyciągnęłam nogi do siebie. Z oczu płynęły kolejne i kolejne łzy. Zaczęłam łkać jak małe dziecko. Z tą różnicą, że małe dziecko nigdy nie zaznało i prawdopodobnie nigdy nie zazna takiego bólu, jaki ja czułam w tamtym momencie.

Siedziałam tak, a po policzkach wciąż ciągnęły się cienkie strugi słonej wody. Zmęczona niekończącym się łkaniem i bólem, rozrywającym klatkę piersiową, skuliłam się w kłębek i zasnęłam. Na podłodze.
Rano obudziły mnie uderzające w moje okna krople deszczu. Z chmur spadały hektolitry wody. Szare niebo, porywisty, zapewne zimny wiatr i do tego ten nieustający deszcz, sprawiały, że czułam jakby pogoda malowała właśnie to, co czuję.
Weszłam do łazienki. Podniosłam głowę i spojrzałam w lustro. Mój makijaż był dosłownie wszędzie. Czarne smugi pokrywały okrągłe policzki, poplamiły nawet białą koszulę. Sklejone rzęsy, wyschnięte popękane usta, czerwone oczy. Ten niemiły widok nie robił jednak na mnie większego wrażenia. Oddychałam głęboko wpatrując się tępo w swoje odbicie. Liczyłam, że może ono powie mi, co powinnam zrobić, co jest właściwe. Nie dostałam jednak żadnej wskazówki.
Umyłam twarz, przebrałam się w znoszone dresowe spodnie i wygodną bluzę. Zrobiłam sobie kubek gorącej herbaty, po czym zakopałam się pod kocem i beznamiętnie wpatrywałam się w telewizor. Jednak mój telefon jak zwykle musiał wyrwać mnie z mojego wygodnego legowiska.
- I jak tam kruszynko, trzymasz się? Chcesz żebym wpadł? – usłyszałam w słuchawce zatroskany głos Phila.
- Żyję. Idź lepiej do Kate. Ja póki co muszę zostać sama i wszystko jakoś przetrawić, poukładać w głowie – powiedziałam cicho. 
Philip nie męczył mnie pytaniami, nie bawił się w przesłuchania. Wiedział, że kiedy już coś obmyślę, kiedy będę coś wiedziała, to na pewno sama mu o tym powiem. Wyciąganie ze mnie czegokolwiek na siłę nie miało sensu.
Po krótkiej rozmowie ponownie ułożyłam się na miękkiej kanapie. Kochałam ten mebel.
Czułam się wyjątkowo otępiała, zaspana, apatyczna. Jakby ktoś pozbawił mnie całej energii, pozostawiając tylko minimum z minimum potrzebne do w miarę prawidłowego egzystowania. Nawet nie zauważyłam, kiedy się ściemniło.
Stałam przy kuchennym blacie, zalewając wrzątkiem kolejną herbatę, kiedy do drzwi zadzwonił dzwonek. Nie wyjrzałam przez judasza tylko od razu, machinalnie otworzyłam drzwi.

* * * 

Nie mogłam się doczekać. Jestem. Znów. 

Jedyne, co chcę Wam powiedzieć to, że... to opowiadanie jest dojrzalsze. Zdecydowanie. Mam nadzieję, że odczujecie to w kolejnych rozdziałach. 

Jeśli przeczytasz, chętnie dowiem się co myślisz. 

Buziaki. ♥